บุคคลที่หล่นหาย

แด่คนที่คิดถึง แด่คนที่หล่นหาย แด่คนที่เคยใกล้ แด่คนไกลทุกๆ คน...

เคยนับไหม ว่าตั้งแต่เกิดมา มีใครผ่านเข้ามาในชีวิตเราบ้าง
เคยนับไหม ว่าจากวันนั้นถึงวันนี้ กี่คนกันที่เรายังมีปฏิสัมพันธ์อยู่ด้วย ไม่เคยห่างหาย...

มันลดลง ลดลง ใช่ไหม

บ้างหายไปเพราะความไม่เข้าใจกัน
บ้างหายไปเพราะระยะทาง
บ้างหายไป...หายไปแบบที่เราแทบไม่รู้ตัว

เคยรู้สึกเสียดายไหม
เราเคยมีความสุขมากๆ ในช่วงชีวิตหนึ่งกับใครสักคน (หรือหลายคน)
แต่แล้ววันหนึ่ง เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป โดยที่คนเหล่านั้น ค่อยๆ เดินออกจากชีวิตเราไป หรือเป็นเราที่ตัดสินใจเดินออกมา

อาจจะตั้งใจ ...หรือไม่ได้ตั้งใจ
แต่ผลลัพธ์ คือ มันไม่เหมือนเดิม... ไม่มีวันเหมือนเดิม

จนกระทั่งปัจจุบัน มี Social Network ช่องทางการสื่อสารที่ทำให้ความไกล กลับใกล้เข้ามาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แต่เชื่อไหม ความใกล้...บางทีมันก็ทำให้รู้สึกว่า ทุกอย่างยิ่งไกลออกไป

เราติดนิสัย ทักทายด้วยการ "กด like" เพียงเพื่อให้รู้ว่า "กูอ่านแล้ว"
มันเพียงพอแล้วหรือ?

------------------------------------------------------------------------------------

กาลครั้งหนึ่ง เราเคยรู้จักกัน

เด็กน้อย

- เพื่อนตัวสูงโย่ง ผู้ชอบราอูล กอนซาเลซ เป็นชีวิตจิตใจ
- เพื่อนผู้ชอบบีม D2B เป็นชีวิตจิตใจ และเขียนจดหมายหากันอยู่บ่อยๆ
- เพื่อนที่นั่งเรียนข้างๆ กัน มา 6 ปี (เพื่อนสนิทในชีวิตเด็กมัธยม บัดนี้ เราห่างกัน ห่างด้วยระยะทาง ห่างด้วยการพูดคุย... ห่างไปแบบน่าเสียดาย)
- เพื่อน 3/11 ที่เราเคยสนุกสนาน เพื่อน 6/3 ที่ผ่านอะไรหลายๆ อย่างมาด้วยกัน ...บางครั้ง ห่างออกมาแล้ว มันก็กลับไปเหมือนเดิมได้ยาก
- เพื่อนเอกอิ๊งค์ มศว เพื่อนในวัยกึ่งเด็กกึ่งผู้ใหญ่ ตอนนี้เรายังคงมองดูกันและกันอยู่อย่างห่างๆ บางคนตัดเราออกจากชีวิต บางคนเราก็เลือกที่จะตัดออกจากชีวิต ...เราเริ่มรู้สึกว่า ชีวิตต้องมีการคัดกรอง จริงไหม?
- เพื่อนสุดโก๊ะของกลุ่ม ผู้ชอบใส่เสื้อในลายดอกไม้ ...ใช้ชีวิตต่างแดนให้สนุกนะ :)
- เพื่อนตัวใหญ่สุดของกลุ่ม ...เราใกล้แต่ทำไมรู้สึกเหมือนยิ่งไกล เราไม่มั่นใจ ว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม
- น้องรหัส ...ทัศนคติบางเรื่อง ทำให้เราตัดสินใจตัดใครบางคนออกจากชีวิต น้องก็เป็นหนึ่งคนที่พี่คิดว่า เราไม่สามารถดำเนินชีวิตไปด้วยกันได้ ขอโทษด้วยจริงๆ
- พี่สายรหัส ...อยากกลับมาพบปะกันบ้างเหมือนก่อน แต่เราคงห่าง ห่างกันไกลเกินไปแล้วจริงๆ
- อาจารย์ผู้เป็นที่รักทุกท่าน ...หนูระลึกถึงคำสั่งสอนเสมอมา ขอบคุณจากใจจริงค่ะ

แยกย้าย ก้าวเดิน

ก้าวเข้าสู่ชีวิตวัยทำงาน กับเพื่อนร่วมงานกลุ่มแรก กลุ่มใหญ่ ที่เอ็นดู และคอยช่วยเหลือเด็กคนนี้มาตลอด

- พี่นก พี่ไหม พี่วัฒน์ ...เรายังพร้อมเจอกันได้เสมอเมื่อชาติต้องการ :)
- พี่ตัวอ้วน เราเริ่มไม่มีกันและกันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...
- พี่ B ...หลายครั้งที่ไม่ลงรอยกัน หลายครั้งที่ต้องเสียน้ำตา แต่ทุกครั้งที่ห่างหาย ใจมันบอกให้กลับไปหาทุกที ...เชื่อนะ ว่าเรายังเหมือนเดิม
- พี่ๆ ทีมเซลล์... เพื่อนผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่สุดในชีวิต เพื่อนที่เป็นยิ่งกว่าเพื่อน เพื่อนที่เคยคิดว่า เราคงจะอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีพวกเค้ามาก่อกวน แต่ที่สุดแล้ว ระยะเวลา ระยะทาง ก็ทำให้เราอยู่ได้ ต่างคนต่างมีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ...บุคคลที่หล่นหาย
- แด่คนที่ร้องเพลงเพราะที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา เพลง "ของขวัญ" เพราะมากจริงๆ ^^
- แด่นายที่เข้ามาก่อกวนชีวิตเรา และออกไปโดยไม่ใยดี ...บางครั้ง การใช้อารมณ์ก็ทำให้ทุกสิ่งมันยิ่งเลวร้าย ...บุคคลที่เดินจากไป ตลอดกาล
- แด่หัวหน้าคนเดียวที่เล็กกวนตีนได้ โดยไม่โดนไล่ตะเพิด บุคคลที่เป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต พี่ไม่ใช่คนอ่อนด๋อย พี่เจ๋งว่ะ
- พี่ๆ syngenta ทุกคน ดีใจนะที่ได้เริ่มต้นชีวิตการทำงานที่นี่ :)
- พี่ๆ ที่ MAC ทุกคน ที่ทำงานที่ทุกข์ใจทุกครั้งที่เดินเข้าไป แต่อย่างน้อย...มันก็เคยเป็นที่ที่ทำให้ได้เรียนรู้ว่า ความฝันที่ได้ลองทำแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะชอบมันเสมอไป
- พี่บอล ...เล็กอึดอัดตลอดเวลาที่มีพี่บอลเป็นหัวหน้า แต่บางอย่างมันบอกเล็กว่า นอกสนาม...เรามีบางอย่างที่คล้ายกัน เราเหมาะที่จะเป็นพี่น้องกันมากกว่าหัวหน้ากับลูกน้องนะ พูดเลย ขอเตะบอลทีนะ :P
- น้องออย น้องแม็ก พี่นัท เพื่อนร่วมงานที่เรียบร้อยที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ขอโทษที่ห่างหาย ขอโทษจริงๆ...
- พี่โอ หนึ่งในเพื่อนในวัยผู้ใหญ่ เป็นหนึ่งมิตรที่ดีที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
- พี่ๆ ป.โท หลายๆ คนที่คอยช่วยเหลือกัน และคอยทำร้ายกันตลอดเวลาที่รู้จักกัน
- พี่สาวคนกลาง ที่หน้าที่การงาน ทำให้เราต้องห่างกัน...
- ญาติๆ ทุกคน เด็กคนนี้ แทบไม่เคยติดต่อสอบถามสารทุกข์สุกดิบ เด็กไม่ดี
- และอีกหลายคน ที่หล่นหายไปไกล ไม่อยู่ในสารบบความคิดในยามค่ำคืนแบบนี้

ปัจจบุัน ดำเนินไป

- เพื่อนร่วมห้อง... นับวันยิ่งรัก นับวันยิ่งรู้ว่า ดีร้ายยังไง เราก็ยังอยู่ด้วยกันได้ ดีร้ายยังไง เราก็ต้องตามใจ และเอาใจ ...เล็กจะพยายามเป็นเด็กดีนะ
- พี่ร่วมเรียน ...เพื่อนกลุ่มใหม่ที่ยังเป็นปัจจุบัน เชื่อว่าเรียนจบ เราคงต้องแยกย้าย และกลายเป็นบุคคลที่หล่นหาย ซึ่งกันและกัน
- เพื่อนร่วมงานปัจจุบัน ที่ยังต้องเรียนรู้กันต่อไป...
- ครอบครัว พ่อแม่ ที่ห่างไกล แต่ไม่มีวันห่างกัน
- เพื่อนรุ่นพี่ในโลก social ...ยังแปลกใจอยู่ว่าเรามีกันและกันแบบนี้ได้ยังไง เด็กโดดกิจกรรม และรุ่นพี่กิจกรรม ปัจจุบัน พร่ำเพ้อกันอยู่ใน twitter
- และสุดท้าย เพื่อนที่ยังเรียกได้ว่าเพื่อน ทักทายกันเมื่อคิดถึง ห่างหายเมื่อต่างมีชีวิตส่วนตัว ปรับทุกข์กันเมื่อมี ให้กำลังใจกันเมื่อต้องการ ...เราจะเป็นปัจจุบันของกันและกันตลอดไปนะ :)


----------------------------------------------------------------------------

เราเดินทางมาไกล
หลายคนผ่านเข้ามาเพื่อพบ และเพียงผ่านไป
หลายคนเราเลือกให้อยู่ หลายคนที่เราเลือกเดินจากมา

ระยะทางและกาลเวลา เป็นตัวกลั่นกรอง ให้เราคบคนที่คุณภาพ ไม่ใช่ปริมาณ
คนที่ไม่อยู่ในชีวิตเรา อาจจะไม่ใช่คนที่ไม่มีคุณภาพ
แต่อาจจะเป็นเราเสียเอง ที่เป็นคนไม่มีคุณภาพสำหรับชีวิตของเขา

นั่นเอง ทำให้เราไม่มีกันและกัน ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีกันและกัน

บทสรุปสุดท้ายของชีวิต
ถ้าทำได้ รักษาคนดีๆ ที่ผ่านเข้ามาไว้ รักษาไว้จนกว่าเราจะไม่เป็นที่ต้องการ

เราเชื่อว่า ยิ่งมีเยอะยิ่งดี ยิ่งมีน้อยก็ยิ่งเหงา
แต่ยิ่งเหงาก็ยิ่งทำให้เรามีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น
ทำอะไรที่มีความสุขได้ด้วยตัวเอง ...ความสุขแบบที่ไม่ต้องรอ

แล้วเราจะลืมสิ่งที่หล่นหาย แล้วเราจะต้องอยู่กับปัจจุบัน
แล้วเราจะลืมว่าเราเคยเสียดาย เพราะสิ่งที่หล่นหาย ไม่มีวันได้คืน...


ราตรีสวัสดิ์