เมื่อยาหมด....

คืนแรกในรอบ 7 วัน... ที่จะต้องนอนโดยไม่มียาก่อนนอนกิน
จะหลับมั้ยน้อออออออ

แล้วก็...หายป่วยเร็วไปนะ ยังไม่ถึงอาทิตย์เลย
ชักจะเก่งไปละ 555+

วันนี้ว่าจะไปวิ่ง แต่หิวข้าวมาก ไปวิ่งไม่ไหว
เลยขึ้นมาเอาไม้แบต กะไปยืนตีแบตนิ่งๆแทน
เดินออกไปได้แป๊บเดียว ทั้งคนทั้งรถ เต็มหน้ารามเลยวุ้ย
คงไม่ต้องพูดถึง กกท. ไม่น่ามีทีเหลือให้ตีแบต
ก็เลยเดินไปหาที่ตีใน ม.รามแทน
ตีได้ไม่ถึงครึ่ง ชม. ข้าพเจ้าก็เหนื่อย หิวด้วย
เลยขอหยุด รีบกลับมาหาอะไรกิน

เมื่อไหร่จะผอมล่ะคร้าบบบบบบ 555+

มันไม่มีอะไรจะเขียนอ่ะ แค่นึกอยากเขียนอะไรเรื่อยเปื่อย
ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร ไม่ได้รู้สึกดีอะไรมากมาย
เอาเป็นว่า ยังไหวอยู่ก็แล้วกัน

^__^

ปล. ยังเชื่ออยู่เสมอนะ ว่าบางที....
คนเรา ควรจะห่างๆกันบ้าง จะได้มีเวลาคิดถึงกัน... ว่ามั้ย :)

ชอบจัง...

อีกหนึ่งครั้ง ที่รู้สึกได้ ว่าตัวเองไม่ได้สบายดี....
หมายถึงกายนะ ไม่ใช่ใจ เพราะใจ มันไม่สบายบ่อยเหลือเกิน
แต่ไอ้กาย ที่ไม่สบายน่ะ มันก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก
แต่คนเรา...มันก็ต้องสำออย เรียกร้องความสนใจ
อ่อนแอ ให้คนอื่นเห็น เป็นธรรมดา... จริงมั้ย?

ไม่สบาย แต่กลับรู้สึกดีนะ
ชอบที่สุดคือช่วงเวลาก่อนนอน ได้กินยา
ที่ฉลากระบุไว้ว่า...กินแล้วอาจง่วงซึม
ไม่รู้ว่ามันทำให้ง่วงจริงรึเปล่านะ แต่กินแล้วรู้สึกได้
ว่าเคลิ้ม และพร้อมจะหลับได้ แม้อยากจะทำอะไรอีกหลายอย่าง
ดีจัง ชอบจัง หลับได้แบบไม่ต้องคิดอะไร
ป่วยแบบนี้ตลอดไปได้มั้ยนะ...

ขี้เกียจคิดมาก เรื่องชีวิตที่วุ่นวาย
ทำไมปัจจัยชีวิตที่สำคัญที่สุดต้องเป็น เงิน ด้วยก็ไม่รู้
ทำไมต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งนี้
ทำไมต้องอดทน ทรมาน ทำอะไร หรือเจอใคร เพื่อให้ได้เงินมา
เนี่ยแหละ สิ่งที่พรากความสุขออกไปจากชีวิต
อยากจะทำอะไรก็ติดที่เงิน อยากจะทำอะไรที่อยากทำ ก็ทำไม่ได้
อยากจะไปไหนก็ไปไม่ได้...

นับวันยิ่งอยู่ยิ่งเหนื่อยใจ....